مبارزه با فساد، ضرورت امروز ورزش کشور
به گزارش قائم آنلاین، طی روزهای گذشته و تقریبا همزمان با پایان بازی نیمه نهایی جام حذفی که هفته گذشته میان دو تیم پر طرفدار تهرانی پرسپولیس و استقلال انجام شد شاهد اوج گیری بحث‌های مدیریتی در این دو باشگاه هم بودیم که بیش از همه جا در درگیری لفظی و تند میان سرمربی تیم
به گزارش قائم آنلاین، طی روزهای گذشته و تقریبا همزمان با پایان بازی نیمه نهایی جام حذفی که هفته گذشته میان دو تیم پر طرفدار تهرانی پرسپولیس و استقلال انجام شد شاهد اوج گیری بحث‌های مدیریتی در این دو باشگاه هم بودیم که بیش از همه جا در درگیری لفظی و تند میان سرمربی تیم استقلال با مدیرعامل این باشگاه نمود یافت موضوعی که روی نتیجه بازی نهایی جام حذفی هم بی‌تاثیر نبود.
در اینجا قصد ورود به جزئیات این بحث‌ها و درگیری‌هایی که بعضی وقت‌ها هم رنگ اهانت و حرمت‌شکنی به خود می‌گیرد،نداریم. می‌خواهیم به بهانه این بحث و درگیری‌های ناخوشایند که گویا قرار نیست دست از سر این فوتبال و ورزش بردارد به نکاتی که البته تازه هم نیست و پیش از این بارها به سهم خود درباره آنها نوشته و بر لزوم حل آنها تذکر داده‌ایم، اشاره نماییم.
بار دیگر تاکید کنیم که استقلال و پرسپولیس را نه به عنوان دوتیم فوتبال بلکه به عنوان دو سرمایه کم نظیر ورزش دریابید! مدیران ورزش ما تاکنون هنر و یا همت استفاده بهینه از این دو باشگاه را در جهت تقویت و پیشرفت ورزش و رشته‌های مختلف ورزشی نداشته‌اند و این دو نام پرطرفدار که در صورت بهره مندی ازمدیریت کارآمد و اعمال اصول شناخته شده مدیریتی می‌توانند بر کلیت ورزش تاثیر مثبت بگذارند و بر سرعت آن در مسیر پیشرفت بیفزایند٬ مثل خیلی دیگر از ظرفیت‌های پنهان و آشکار این ورزش عاطل و باطل و معطل مانده‌اند.
راستی آن است که از سوی مدیریت کلان ورزش با این دو باشگاه معامله خوبی در جهت مصالح ورزش و منافع ملی صورت نگرفته است و روزمرگی و بهره‌برداری‌های سیاسی و تبلیغاتی و…، سیاست‌های غالب و حاکم بر کاروبار این دو باشگاه بوده است. ریشه بسیاری از مشکلات این دو باشگاه و همچنین خاستگاه اصلی بحث‌ها وتنش‌ها و درگیری‌هایی که در شروع مطلب به آن اشاره کردیم و همواره با این دو تیم بوده است در همین نوع رفتار و معامله‌ای است که با این دو باشگاه تاکنون صورت گرفته است، همان‌طور که بارها نوشته‌ایم وضعیت پرسپولیس و استقلال آینه‌ای است که وضعیت کلی ورزش ایران را می‌شود در آن دید. همان‌طور که اراده‌ای برای سروسامان دادن به وضع کلی ورزش ایران و تدوین سیاستی مشخص برای آن وجود ندارد؛ درباره این دوتیم هم علیرغم حرف‌ها و وعده‌هایی که درباره روشن کردن تکلیف مالکیتی و مدیریتی آن از سوی مسئولان ورزش مطرح می‌شود عملا اراده‌ای برای روشن کردن تکلیف آنها وجود ندارد و به نظر می‌رسد برخی مسئولان باطنا از ادامه این وضع راضی هم هستند!
این است که همواره نوشته‌ایم که اگر روزی در عالم واقع و عمل نه در رویا و شعار؛ سروسامان یافتن استقلال و پرسپولیس تحقق یافت؛ باید امیدوار باشیم که اراده‌ای برای اصلاح وضعیت کلی ورزش به میدان آمده است! مشکلاتی که امروز دامنگیر ورزش ما شده وحالا دیگر صدای همه حتی افراد و تشکیلات غیر ورزشی را هم در آورده است به فقدان اراده‌ای بر می‌گردد که باید درکار باشد تا ورزش ایران را با استفاده بهینه از داشته‌های مادی و انسانی‌اش در مسیر پیشرفت و سر فرازی به حرکت درآورد اما چنین نیست و متولی اصلی ورزش که دولت باشد ـ تقریبا در همه دوره‌ها ـ ورزش را در حد و اندازه خود ورزش جدی نگرفته و نشانه اصلی آن هم این است که اداره و مدیریت آن را به دست اهلش نسپرده و از همین جا خیلی از جریانات و افراد ناسالم در آن طمع کرده و با انگیزه‌های مختلف در آن رخنه و از آن آویزان شده‌اند و در نتیجه فضا و مناسبات حاکم بر آن را به نفع منافع نامشروع خود ناسالم و آلوده کرده‌اند.
خلاصه اوضاع به ویژه در رشته‌های پرطرفداری مثل فوتبال به اینجا رسیده که همه با تاسف شاهدش هستیم. جدای از مسائل لاینحل مدیریتی استقلال و پرسپولیس که نه تنها به این دو تیم و فوتبال ایران ضربه زده و تماشاگر و هوادار را ناراضی کرده بلکه باعث زیان به کلیت ورزش ایران شده است، وضعیت بلاتکلیف فدراسیون فوتبال و پرونده قرارداد بسیار مشکوک ویلموتس و تهدید فیفا مبنی بر تعلیق فوتبال ایران و… جملگی حکایت از وضعیت آشفته ورزش وخاصه رشته‌هایی مثل فوتبال دارد. وضعیتی که بیش از هر چیز از بی‌دروپیکری ورزش و عدم اعمال مدیریت اصولی بر این حوزه حکایت دارد که به ضرر و زیان‌های سنگین مادی و از آن سنگین‌تر و پر هزینه‌تر ضرر و زیان اخلاقی و فرهنگی منجر شده است.
موضوعی که اما در این گیرودار موجب امیدواری است این است که اخیرا وضعیت واقعی ورزش از زیر نقاب و روکش‌هایی که عده‌ای برای حفظ وضع موجود و در واقع حفظ منافع کوچک خود روی واقعیات ورزش می‌کشیدند ومنتقدان را به بدبینی و سیاه‌نمایی وبرخورد مغرضانه متهم می‌کردند، بدر آمده و عالم و عامی،ورزشکار و غیر ورزشکار را متوجه واقعیات ناخوشایند آن کرده است. لذا جریان روشنگر و ضد فسادی اینجا و آنجا در رسانه‌ها و… به میدان آمده و دستگاه‌های نظارتی مثل مجلس شورای اسلامی(فراکسیون ورزش و…) قوه قضائیه، سازمان بازرسی، وزارت اطلاعات به ماجرای ورزش و مسائل مشکوک و مسئله‌داری مثل قرارداد با ویلموتس و… ورود کرده‌اند.
این قبول که ورزش مستعد ما تاکنون به دلایل مختلف و عمدتاً مدیریتی ضربه‌های زیادی خورده و ضرر و زیان‌های بسیاری از حیث فنی و فرهنگی تحمل کرده است اما به مصداق«جلوی ضرر را هرجا بگیری نفع است» باید با تداوم و قوت بخشیدن به جریان ضدفساد و جلوگیری از ظهور آفاتی مثل، ضعف، سستی و رخوت و… ورزش را از چنبره نا اهلان نجات داد و آن را در مسیر رو به صلاح و آبادی به حرکت درآورد.
نکته آخر هم همان است که قبلا هم بر آن تاکید کرده‌ایم. جریانات مخرب و بعضا مفسد در ورزش بدون تردید در مقابله با اقدامات اصلاحی و ضد فساد دست روی دست نخواهند گذاشت و با چنگ و دندان برای حفظ جایگاه و منافع نامشروع خود خواهند کوشید.
این جریانات که به شگردهای شارلاتانیزم کاملا آگاه و مسلط هستند به هر رنگ و قیافه‌ای در می‌آیند و پشت هر شخصیت حقیقی و حقوقی پنهان می‌شوند و به هرجایی که لازم باشد رخنه و نفوذ می‌کنند تا تحول و اصلاحی درباره ورزش صورت نگیرد و کاروبار ورزش بر مدار سلامت و پیشرفت و پاسخگویی به مطالبات صاحبان واقعی آن یعنی مردم قرار نگیرد. در چنین شرایطی هشیاری و بیداری جریان ضد فساد بسیار ضروری و حیاتی است.
برچسب ها :ورزش،فساد ،مجلس
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0