راه و بیراهه

به گزارش قائم آنلاین، در یادداشتی در روزنامه اطلاعات به قلم سیدمسعود رضوی آمده است: «سال تحصیلی جدید بر خلاف هر سال، بدون تشریفات و شور و مجالس مرسوم، زیر پوشش اپیدمی کووید – ۱۹ آغاز شد. در واقع نه‌فقط مدارس و دانشگاه‌ها بلکه سایر مراکز و نهادها و محل اجتماعات یا رجوع مردم نیز در سایه کرونا درنگ کنند و برای رسیدن به شرایط متعارف باید شکیبایی پیشه کنیم و بیندیشیم که چگونه از آسیب‌های بیماری جان به در بریم و جامعه را به سلامت از این مرحله به شرایط عادی منتقل کنیم؟

دست دولت در همه جای میهن و اقتصاد و زندگی و حتی فرهنگ و اجتماعات کوچک‌تر مردمی به وضوح دیده می‌شود. دولت و حکومت در ایران مبسوط‌الید است و هر تصمیمی که گرفته می‌شود، کل جامعه هدف در آن تصمیم، درگیر اهداف و برنامه‌های دولتمردان خواهد شد. مثلاً چنین نیست که اگر دولت درباره باشگاه‌های فوتبال تصمیمی گرفت، باشگاه‌ها بتوانند در حریم بخش خصوصی و برای حفاظت از منافع سهامداران و مدیران و رضایت هواداران، با برنامه و اراده حکومت مقابله کنند یا حتی آن را مورد نقد و داوری قرار دهند. این شرایط البته قدرت فزاینده‌ای به دولت و قوای سه‌گانه و بلکه کل نهادهای حکومتی می‌دهد اما از سوی دیگر مسئولیت همه امور را هم بر عهده ایشان قرار خواهد داد.

در موضوع بازگشایی مدارس هم شاهد دو نگرش در درون نهادهای دولتی و صنفی اطبا و نظریه معتدل و باز هم متفاوتی در ستاد کرونا هستیم. دکتر نمکی و دکتر ظفرقندی در دولت و سازمان نظام پزشکی تهران بزرگ، نمایندگان دیدگاه منتقد دولت در زمینه بازگشایی مدارس و مراکز آموزشی هستند. از سوی دیگر رئیس‌جمهوری و معاونان و مشاورانش معتقدند تعطیلی نهادها نمی‌تواند راهکار مناسبی برای مقابله با وضع موجود و کنترل اپیدمی باشد. در واقع نه امکانات و بودجه‌های وافی وجود دارد و نه آمادگی اجتماعی و اقتصادی و زیرساخت‌های کافی برای حفاظت از جامعه و مردم در دسترس دولت قرار دارد تا با فراغ بال بتواند به کنترل فواصل اجتماعی و مدیریت مرحله‌ای در شرایط قرنطینه عمومی یا قرنطینه‌های محدود اقدام کند.

با این وضع و حال، مردم هستند که باید تصمیم نهایی را بگیرند اما یک راه سوم در حاشیه همه وقایع مذکور وجود دارد و آن بحث و بررسی متخصصان و جویش و آموزش راهکارهای کمتر دیده شده و کمتر تجربه شده برای مهار کووید – ۱۹ یا لااقل کاهش آسیب‌های آن است. باید حداکثر تلاش‌ها معطوف به کاهش آسیب در شرایط بومی ایران و متناسب با ویژگی‌های مناسبات اقلیمی و اجتماعی آن در نظر گرفته شود.

شگفت آن که معدود رسانه‌های نوشتاری با گزارش و مصاحبه‌ها و یادداشت‌ها و خبررسانی، حداکثر تلاش را به کار می‌گیرند تا صدای متخصصان و دلسوزان عرصه مدیریت در شرایط اپیدمی را به گوش مردم برسانند اما شبکه‌های اجتماعی درگیر جنگ بی‌امان شایعه و اخبار جعلی، نظریات بی‌مبنا و غیر علمی، با اخبار درست و آمار صحیح و دیدگاه‌های علمی و دقیق است. گزینش سخت و مخاطبان آشفته‌اند اما صداوسیمای کشورمان با شبکه‌های متعدد، فارغ از غم‌های دولت و دلسوزی متخصصان و مشکلات مدیران و مصایب جامعه، راهی دیگر را برگزیده و چنان غرق سنت‌های پالایش نایافته است که نمک و زیره را راه حل پیشگیری و درمان قلمداد می‌کند و اغلب مصاحبه‌ها و خبرها و مشکلات، در مسیری دوردست و فارغ از مخاطبان واقعی مشغول گذر از این روزگار است.»