چرا کودکان نباید در اتاق والدین بخوابند؟

به گزارش قائم آنلاین، نیما گنجی در گفت‌وگو ، با بیان اینکه تنها خوابیدن کودک جدا از والدین برای رشد استقلال کودک ضرورت دارد اظهار کرد: به نظر می‌رسد کودک از ۲.۵ سالگی به بعد باید  مستقل از پدر و مادر و در اتاق خود بخوابد در غیر این صورت متناسب با افزایش سن کودک والدین باید انتظار رفتارهایی نظیر گستاخی، لجبازی و… را از کودک داشته باشند.

گنجی کاهش میزان وابستگی کودک به پدر و مادر را به عنوان عامل اصلی و مهم برای رشد یاد کرد و افزود: زمانی که کودک در کنار پدر و مادر خود می‌خوابد این تصور در ذهنش ایجاد می‌شود که فردی به طور مداوم در حال مراقبت از او است و این رفتار وابستگی، طبیعتا در زندگی آینده کودک مشکلاتی را ایجاد می‌کند.

به گفته‌ وی، این مراقبت دائم از سوی والدین باعث خدشه دار شدن عزت نفس، استقلال و اعتماد به نفس کودک می‌شود. همچنین کودک خود مراقبتی را نمی‌آموزد و در نهایت برخی از استعدادهایش سرکوب می‌شود.

این روانشناس با اشاره به اینکه دلایل عدم تمایل کودک به خوابیدن جداگانه، متناسب با سن او باید علت یابی شود، ادامه داد: معمولا عمده‌ترین دلیل برای این نبود تمایل، مربوط به اضطراب جدایی است که تقریبا از هجده ماهگی و یا نوزده ماهگی در نوزاد شکل می‌گیرد و از آن زمان وجود دارد.

وی همچنین تماشای فیلم‌ها، انیمیشن‌ها و یا شنیدن قصه‌هایی خیالی درباره‌ موجودات خیالی عجیب و غریب، احساس وجود موجودی عجیب در کمدها و… را یکی از دلایل ترس کودک از تنها خوابیدن دانست که ممکن است کودک در هنگام خواب آنها را در اتاق خود تصور کند.

گنجی معتقد است والدین می‌توانند قبل از خواب به کودک خود تمامی قسمت‌هایی از اتاق که موجب ترس او شده است را نشان دهند تا او متوجه شود تصوراتش اشتباه است.

این عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی علوم پزشکی شهید بهشتی به ارائه‌ راهکارهایی برای والدین پرداخت و گفت: عادت دادن کودک به خوابیدن جدا از والدین باید به صورت تدریجی انجام شود برای مثال در ابتدا این زمان می‌تواند تنها یک شب در هفته باشد و به تدریج دو شب در هفته و…‌ باشد تا به تدریج کودک را به تنها خوابیدن عادت دهند.

وی به خوابیدن یکی از والدین در اتاق کودک و سپس به مرور زمان تنها خوابیدن کودک در اتاق، اشاره کرد و افزود: همچنین والدین می‌توانند برای ایجاد احساس امنیت در کودک تا هنگام خواب کودک در کنار او و در اتاقش باشند و برای او قصه بخوانند، البته الزامی به بودن در اتاق کودک وجود ندارد بلکه والدین می‌توانند در جای دیگر خانه باشند ولی کودک صدای آن‌ها را بشنود و یا بتواند آنها را ببیند تا اینگونه احساس امنیت در کودک ایجاد شود.

وی در دسترس قرار ندادن وسایل و اسبابی که موجب اختلال در خواب کودک می‌شود را نکته‌ای مهم دانست و معتقد است والدین می‌توانند در ابتدا برای خوابیدن تنهای کودک هدیه و یا تشویقی در نظر بگیرند و کودک را برای ادامه دادن این مسیر تشویق کنند، همچنین می‌توانند عروسک‌هایی که کودک آنها را دوست دارد در کنار او قرار دهند.

این روانشناس گفت: والدین باید به کودک اجازه‌ دهند درباره‌ ترس‌هایش از تنها خوابیدن با آنها صحبت کند، بدون اینکه از طرف والدین مورد شماتت و تمسخر قرار گیرد.

گنجی معتقد است در صورت مقاومت کردن کودک برای تنها خوابیدن والدین باید سعی کنند بر روی موضع خود بمانند و تسلیم خواسته‌ کودک نشوند.

وی در انتها اظهار کرد: اگر با تمام این راهکارها باز هم کودک در برابر تنها خوابیدن مقاومت کرد؛ والدین حتما از یک روانشناس و مشاور کمک بگیرند چراکه ممکن است دلیل این مقاومت، بروز رفتارهایی خاص از جانب والدین باشد.