محمدکاظم: تنها آرزوی برآورده نشده‌ام بازی در المپیک بود

به گزارش قائم آنلاین، به نقل از بواسکور، محمد محمد کاظم یکی از برجسته‌ترین و محبوب‌ترین بازیکنان تاریخ والیبال ایران است. محمد کاظم در حالی که برای تیم ملی بزرگسالان زیر نظر حسین مدنی سرمربی فقید بازی می‌کرد، در اوج عملکرد خود از ناحیه شانه راست مصدوم شد و سریال مصدومیت‌های او ادامه یافت.

در زیر مصاحبه با محمدکاظم را می‌خوانید.

بهترین و بدترین خاطرات شما در والیبال چیست؟

اولین خاطره خوب و شیرین من در دوران والیبال به مقدماتی جام جهانی برمی‌گردد، ما در ژاپن بازی می‌کردیم، با شکست تیم کره به بلیط جام جهانی دست یافتیم. خاطره دوم من مربوط به سال گذشته است، ما قهرمان باشگاه‌های ایران شدیم و تیم باشگاه من مدال طلای مسابقات قهرمانی باشگاه‌های آسیا را به دست آورد.

خاطره بد من که خاطره تلخ من در والیبال است مربوط به آسیب دیدگی کتف من است، این در شانه راست من بود. با وجود داشتن این مصدومیت، من در برخی مسابقات برای تیم ملی بازی کردم. من احساس درد زیادی داشتم، بنابراین تقریباً یک سال نتوانستم والیبال بازی کنم. من تحت عمل جراحی ترمیم کف دست شانه قرار گرفتم.

هنگامی که سعی در سرویس زدن داشتید یا هنگامی که توپ شما به امتیاز تبدیل می‌شد، گردنبند خود را لمس می‌کردید. دلیل این کار چیست؟

فکر می‌کنم شما هزارمین نفری باشید که در این مورد سوال می‌کنید. من حساسیت خاصی به این گردنبند دارم به بسیاری از مکان‌های زیارتی رفته‌ام و آن را بسیار دوست دارم. من فکر می‌کنم این رابطه نزدیک بین من و خدا برقرار می‌کند. در واقع این یک گردنبند نماز است.

 بالاترین آرزوی شما در والیبال چیست؟

می‌توانم اعتراف کنم که در والیبال در سطح خوبی قرار گرفته‌ام و آرزوهایم را برآورده کرده‌ام. به لطف خدای بزرگ رویای خاصی برای رسیدن به آن نداشتم، زیرا در همه سطوح والیبال بازی کردم. کم و بیش من افتخارات داشته‌ام. من فقط آرزو داشتم در بازی‌های المپیک شرکت کنم، متأسفانه این یک آرزوی برآورده نشده است.

چرا والیبال را ترک کردید ، بدون اینکه در یک مراسم رسمی خداحافظی کنید؟

اگر به یاد داشته باشید، یک بار در گذشته گفتم تا زمانی که خدا به من کمک کند بازی می‌کنم و بدون هیچ مشکلی با هم تیمی‌هایم رقابت کنم. وقتی متوجه شدم این شرایط صد درصد مهیا نیست و گفتم از دوران بازی خداحافظی کنم. اما دوست ندارم در یک بازی رسمی با بوسیدن چهار گوشه زمین والیبال خداحافظی کنم. در نتیجه آسیب های جدید و قدیمی، وضعیت بدن من برای ادامه بازی والیبال مناسب نیست. همچنین به دلیل فرصت دادن به بازیکنان جوان، تصمیم گرفتم دنیای بازی را ترک کنم. بنابراین من حرفه بازیگری خود را تمام کردم. البته من والیبال ایران و جهان را دنبال می‌کنم، زیرا والیبال در گوشت و خون من است. من برای امرار معاش کار جدیدی را در بخش مسکن شروع می‌کنم.

 ویروس کرونا باعث وقفه در امور ورزشی می شود. بازی های لیگ برتر والیبال ایران را چگونه می بینید؟

من فکر میکنم شیوع ویروس کرونا در سراسر جهان یک اتفاق غیر قابل پیش بینی بود و تاکنون پیشگیری از آن دشوار بوده است. در مورد بازی‌های لیگ برتر، به نظر من، مسئولان سازمان لیگ می‌توانند کمی بهتر از آنچه انجام داده‌اند کار کنند. ما شنیدیم بازیکنان برخی تیم‌ها  کرونا قرار گرفته‌اند ، به عنوان مثال تیم  شهر رامسر ۱۱ بازیکن تأثیرگذار داشت. ۳ مهاجم تیم پیکان نیز تحت تأثیر کرونا قرار گرفتند و آن‌ها قادر به بازی نبودند. می‌توانست شرایط بهتری فراهم شود تا دیگر به تیم‌ها آسیب نرسد. من فکر می‌کنم مسئولان باید برای مدیریت بهتر آن جلسات بیشتری در این مورد بگذارند. هنوز هم خیلی دیر نیست. اوضاع فوتبال با ورزش والیبال تخصصی متفاوت است. ما نمی‌توانیم از قوانین آن‌ها استفاده کنیم.

آیا میخواهید در آینده به جرگه مربیان بپیوندید؟

نه ، من فکر نمی‌کنم. من وارد دنیای مربی‌گری نخواهم شد. علاقه خاصی به مربیگری ندارم. تاکنون هرگز در کلاس‌های مربیگری شرکت نکرده‌ام. من تمایل زیادی به آن ندارم. بعد از والیبال قصد دارم شغل آزاد را انتخاب کنم. راستش، من هنوز در مورد آن فکر نکرده‌ام. اما قطعاً وارد حرفه دیگری می‌شوم.

 تیم ملی هنوز سرمربی ندارد. نظر شما در این مورد چیست؟ مربی ایرانی یا خارجی، به نظر شما کدام یک برای تیم بزرگسالان مردان مناسب است؟

من معتقدم اگر مسئولان فدراسیون والیبال قصد دارند مربی خارجی برای تیم ملی بیاورند، او باید در بین ۴ یا ۵ مربی برتر جهان باشد. به نظر من در این مرحله، اگر ما یک مربی درجه یک خارجی تعیین کنیم این برای تیم ملی ما مفیدتر خواهد بود. بالاخره ما در آستانه بازی های المپیک هستیم. برای رسیدن به نتیجه مناسب باید با آمادگی خوب به المپیک برویم. بازی‌های المپیک زمان درستی برای تغییر بازیکنان تیم  نیست. در المپیک همه به دنبال نتایج خوب هستند. به نظر من مربیان ایرانی نیز می‌توانند روی صندلی مربیگری تیم ملی بنشینند. من نمی‌خواهم نامی بر زبان بیاورم. اما آن‌ها کار سختی خواهند داشت. آن‌ها باید در دوره‌های افزایش دانش FIVB شرکت کنند تا به دانش خود بیفزایند. در این صورت، آن‌ها می‌توانند بازیکنان برجسته ما را با مهارت‌های فنی و مدیریتی، مدیریت کنند. در سال‌های آینده، فدراسیون والیبال ایران مطمئناً با به کارگیری برخی از آن‌ها از خدمات و دانش این مربیان استفاده خواهد کرد.