۲ – در هشتم شوال سال ۱۳۴۴ هجری قمری پس از اشغال مکه، وهابیان به سرکردگی عبدالعزیزبن سعود روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، سرانجام آن را اشغال نموده، مأمورین عثمانی را بیرون کردند و به تخریب قبور ائمه بقیع و دیگر قبور هم چنین قبر ابراهیم فرزند پیامبر اکرم، قبور زنان آن حضرت، قبر ام البنین مادر حضرت اباالفضل العباس و قبر عبدالله پدر پیامبر و اسماعیل فرزند امام صادق علیهم السلام و بسیاری قبور دیگرپرداختند.
۳ – فقط شیعیان و اماکن مقدسه آنها نبودند که وهابیان آثار مجد و شکوه خود را در آن به نمایش گذاشتهاند، مکه مکرمه و طائف نیز از حملات آنان در امان نماند. «جمیل صدقی زهاوی» در خصوص فتح طائف مینویسد: «طفل شیرخواره را بر روی سینه مادرش سر بریدند، جمعی را که مشغول فراگیری قرآن بودند کشتند، چون در خانهها کسی باقی نماند، به دکانها و مساجد رفتند و هر کس بود، حتی گروهی را که در حال رکوع و سجود بودند، کشتند.»
۵ – خداوند به پیامبرش فرمود::ای رسول ما! بگو که من هیچ پاداشی در برابر رسالت خود نمیخواهم، جز مودت اهل بیت من. وهابیت اگر کمترین ذرهای برای فرمایش خدا و پیامبرش ارزش قائل بودند، مقبره اهل بیت پیامبر را خراب نمیکردند.
۶ – کمترین اثر این مقابر این است که از شعائر الهی است. شعائر، نشانهای است که انسان را به یاد خدا میاندازد. در قرآن مصادیق متعددی از آن آمده است:
«دو کوه صفا و مروه از شعائر الهی است» سوره بقره آیه ١٥٨
و نیز «از مقام ابراهیم عبادتگاهی برگیرید» سوره بقره آیه ١٢٨
و همینطور «درباره مدفن آنها [اصحاب کهف]نزاع کردند که چه کنیم؟ گروهی گفتند بر روی قبر آنها بنایی بسازیم. گروه دیگر که در این کار پیروز شده بودند گفتند مدفن آنان را مسجد میسازیم» سوره کهف آیه ٢١
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0