«چگونه تاب بیاوریم؟»

به گزارش عصرقائم، در معرفی این کتاب که توسط نشر حکمت کلمه منتشر شده، می‌خوانیم: «میرایی و چشم‌انتظاری مرگ است که به وجود ما معنا می‌دهد. تنها در مردن است که می‌توانم تاحدی به یقین بگویم «هستم». (هایدگر)

با آغاز همه‌گیری، مرگ این تنهاترین تجربه‌ اگزیستانسیال بشری، دیگر پدیده‌ای دور و در آینده نبود. افراد بسیاری پیش چشم خانواده و دوستان‌شان جان باختند و شاید بیش از هر زمان دیگری، «اجتناب‌ناپذیری مرگ» خود را به رخ کشید. از طرفی نیز آرزوی ادامه‌ زندگی و جان به‌دربردن از این ویروس، باعث تعارض اگزیستانسیال و به تعبیر اهل فلسفه قرارگرفتن افراد در موقعیت مرزی شد.

زمانی که در فیلم‌ها فاجعه‌ای رخ می‌دهد، اغلب شاهد آشوب و هرج و مرج هستیم و آدم‌هایی را می‌بینیم که رفتارهایی غیرمنطقی از خود نشان می‌دهند. اما واقعیت متفاوت است. تحقیقات نشان داده که چنین سندروم فاجعه‌ای وجود ندارد و افراد به اصول رفتار قابل قبولی پایبند هستند. با این‌حال، این بدان معنا نیست که رنج نمی‌برند. همه‌گیری‌ها می‌توانند تاثیر قابل توجهی بر سلامت روان ما داشته باشند. از طرفی نیز یک همه‌گیری می‌تواند افراد را نسبت به رویکرد اساسی‌شان به زندگی آگاه کند.

دکتر جوئل ووس، روان‌شناس، فیلسوف، پژوهشگر و درمانگر وجودی است که تحقیقات اخیرش بر مطالعه‌ نظام‌مند و نظرسنجی‌های مختلف درباره‌ ادراک و تاثیر روانی کووید ۱۹ متمرکز بوده است. ووس همه‌گیری فعلی را به دو بخش همه‌گیری اول و دوم تقسیم می‌کند. همه‌گیری اول به جنبه‌های اپیدمیولوژیک و زیست‌پزشکی می‌پردازد و همه‌گیری دوم شامل وجوه مختلف روانی-اجتماعی و سیاسی موضوع است.

از نظر ووس تنها چیزی که قطعی است، وجود عدم قطعیت‌هاست و پرسش اصلی این است که افراد جرأت تحمل چه میزان عدم قطعیت را دارند و چگونه می‌خواهند به واقعیت‌های پیچیده درمورد قطعیت و عدم قطعیت‌ها واکنش نشان دهند. کووید ۱۹ نه اولین همه‌گیری است و نه آخرینِ آن‌ها. هدف ووس از طرح این مباحث و سوالات، رسیدن به جامعه‌ای تاب‌آور در همه‌گیری‌هایی است که در آینده رخ خواهند داد و هربار از نو جامعه‌ جهانی را به چالش خواهد کشید.»