حدود ۸ درصداز مردان و ۰/۰۵ درصد از زنان به کوررنگی دچارند. یعنی یک یا چند رنگ را نمی‌بینند و قادر به تشخیص آن‌ها از هم نیستند. فرد کوررنگ ممکن است این رنگ‌ها را به شکل طیفی از خاکستری و سیاه ببیند یا در تشخیص ۴ رنگ آبی، زرد، سبز و قرمز اشتباه کند. به‌ندرت اتفاق می‌افتد که کسی هیچ رنگی را نبیند و دنیا برایش سیاه و سفید باشد. شایع‌ترین شکل کوررنگی ناتوانی در تشخیص رنگ سبز و قرمز از یکدیگر است.
انواع کوررنگی
سرخ‌کوری: اختلالی که در آن فرد توانایی تشخیص رنگ سرخ را از زرد و سبز ندارد.
علت کوررنگی چیست؟
در کوررنگی، سلول‌های مخروطی چشم فاقد رنگدانه هستند. سلول‌های مخروطی نوعی از سلول‌های گیرنده نور هستند که در شبکیه قرار دارند و براساس تحریک‌پذیری خود نسبت طول موج‌های مختلف نور بر ۳ دسته تقسیم می‌شوند: سلول‌هایی که حساس‌ترند و به دیدن رنگ آبی کمک می‌کنند، سلول‌هایی با حساسیت متوسط که دیدن رنگ سبز را ممکن می‌کنند و سلول‌هایی که برای دیدن نورهایی با موج بلند آفریده شده‌اند و با کمک آن‌ها می‌توان ۲ رنگ زرد و قرمز را دید. در افراد کور رنگ، جهش ژنی اتفاق می‌افتد و یک، ۲ و یا هر ۳ نوع سلول‌های مخروطی شبکیه چشم آن‌ها فاقد رنگدانه است. این اختلال با توجه به نوع و مکان جهش ممکن است از زمان تولد مشخص شود یا در کودکی و بزرگسالی خود را نشان دهد. تقریبا در بیشتر موارد، فرد تا بزرگسالی نمی‌داند کوررنگ است، اما وقتی در هنگام مقایسه رنگ‌ها یا یادگیری قراردادهای اجتماعی دچار مشکل می‌شود تازه به کوررنگی خود پی می‌برد.
آیا شما هم کوررنگ هستید؟
تشخیص کوررنگی به‌سادگی انجام یک تست بینایی است. در این تست مجموعه‌ای از چارت‌های رنگی را نشان فرد می‌دهند و درصورتی که نتواند نقاط رنگی آن‌ها را تشخیص دهد، متوجه کوررنگی در او می‌شوند. این چارت‌های رنگی به نام صفحات آزمون «ایشی هارا» معروف هستند که در آن‌ها اعدادی متشکل از نقطه‌های رنگی در زمینه‌ای متشکل از نقاطی به رنگ دیگر قرار گرفته‌اند که تشخیص آن‌ها برای افراد کوررنگ مشکل است. اختلال کوررنگی در مردان بیشتر دیده شده و تقریبا همیشه از مادر به پسر به ارث می‌رسد، اما گاهی هم اکتسابی بوده و به‌خاطر ابتلا به بیماری‌های عصب بینایی یا شبکیه رخ می‌دهد. کور‌رنگی‌های اکتسابی نتیجه ضربه مغزی، آسیب مغز، التهاب و تورم در پشت سر و آسیب سلول‌های شبکیه در اثر امواج فرابنفش هستند و درمانی هم ندارند. در این موارد، فقط چشمی که مشکل دارد دچار کوررنگی می‌شود و بیماری در طول زمان شدیدتر شده، به‌طوری که گاهی به کوررنگی کامل می‌رسد و بیمار همه چیز را خاکستری می‌بیند.
درد بی‌درمان کوررنگی
کوررنگی هیچ درمانی ندارد و فقط تشخیص زودرس کوررنگی می‌تواند مانع بروز مشکلات آموزشی در کودکان شود. به همین دلیل در بیشتر کشورهای دنیا غربالگری کوررنگی را در سنین ۶ تا ۱۲ سال انجام می‌دهند تا کودکان کوررنگ آموزش‌های لازم را از سوی والدین و معلمان دریافت کنند. مثلا به کودک آموزش داده می‌شود که به‌جای تشخیص رنگ‌های چراغ راهنما یا پرچم، ترتیب قرارگیری رنگ‌ها را به‌خاطر بسپارد. به جز این‌ها در برخی موارد از لنزهای تماسی یا عینک‌های مخصوصی برای رفع مشکل کوررنگی استفاده می‌شود. این ابزارهای کمکی بینایی، با لایه‌هایی پوشانده شده‌اند که طول موج‌های مختلف را فیلتر کرده و این امکان را فراهم می‌کنند که دید فرد کوررنگ نسبت به رنگ قرمز و سبز اصلاح شود. بد نیست بدانید که فقط افراد کوررنگ در تشخیص درست رنگ‌ها مشکل ندارند و همه افراد به شیوه خودشان رنگ‌ها را درک می‌کنند؛ شیوه‌ای که با دیگران متفاوت است و با واقعیت رنگ‌ها هم فرق می‌کند. دلیلش این است که میزان حساسیت چشم هر فرد به طول موج‌های مختلف متفاوت است، چون تعداد سلول‌های گیرنده مخروطی در چشم افراد مختلف متفاوت است. مثلا زنان در چشم خود ۴ نوع گیرنده مخروطی شکل دارند و مردان ۳ نوع. در نتیجه زن‌ها در مقایسه با مرد‌ها در تشخیص رنگ‌ها بهتر عمل می‌کنند و طیف وسیع‌تری از رنگ‌ها را تشخیص می‌دهند. بنابراین اگر کوررنگ هستید نیازی نیست خیلی نگران توانایی‌تان در تشخیص رنگ‌ها باشید. چون همه به‌نوعی شبیه شما هستند!
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0