کوچه بن بست شورای پنجم

به گزارش قائم آنلاین، کرم رضا پیریایی، استاندار پیشین  قم وهمدان در یادداشتی با عنوان کوچه بن بست شورای پنجم نوشت:

کش و قوس های فراوان در رفتار سیاسی شورای شهر تهران، هر چند در جلسه روز سه شنبه سرانجام  به  قبول استعفای شهردار انجامید، اما نشان داد که شورا حاضر است به یکی از دو دلیل ذیل بر سر  اعتماد  و رأی مردم با عقبه  جناحی خویش معامله کند:

-محافظه کاری  در عدم اذعان به انتخاب نادرست هفت ماه  پیش
-تلاش برای قهرمان سازی از محمدعلی نجفی به عنوان عنصری سیاسی برای معادلات آینده در عین حال رفتار روزهای  گذشته شورای شهر تهران نشان داد که وزن  این شورا به شدت در معرض تهدید است و اگر روند کنونی ادامه یابد، باقی مانده اعتبار خود را نیز  از دست خواهد داد.

نخستین خطای فاحش شورا در انتخاب چهره همیشه مستعفی، محمدعلی نجفی بروز کرد. از شورایی که علی الاصول برای بهبود دهها معضل بغرنج شهری بر سر کار آمده و سرمایه عمومی مردم تهران را در دست دارد، کمترین انتظار این بود که هنگام انتخاب شهردار، با نظری به سابقه وی ، به خصوص  استعفای پر حاشیه او در کمتر از پنج ماه ریاست سازمان میراث فرهنگی و نیز مقایسه دشواری ها و پیچیدگی های مدیریت کلانشهر تهران نسبت به ریاست سازمان مذکور ، به طریق اولی ریسکی چنین بزرگ را به شهروندان تهرانی تحمیل نمی کرد و موجبات فرصت سوزی هفت ماهه و  هزینه ای کلان و غیر قابل جبران را در کسری قابل توجه از عمر  کاری خود فراهم نمی آورد.

هر چند شهردار سابق تهران مدعی است در  هفت ماه گذشته، تهران را به شهری زیست محور تبدیل کرده و زیرساخت های  شهری را فراهم نموده، اما کدام عاقلی است که نداند ادعایی چنین، آن هم در دوره کوتاه  مدیریت هفت ماهه، سنگی بزرگ و علامت نزدن است؛ تا آنجا که نه فقط کارشناسان و ناظران بیرونی، بلکه  ریاست همین دوره از شورای شهر نیزاذعان می دارد:« باید معترف بود در ۶ ماه سپری شده از دوره مسؤولیت شورای پنجم و شهردار منتخب، انتظار عمومی از تحول در مدیریت شهری برآورده نشده و مدیریت شهری در انجام وظایف خود فعال عمل نکرده است».

وجودچنین رگه هایی  از واقع بینی در شورای شهر ، هر چند کمرنگ ،حکایت از آن دارد که شورا با گذشت مدتی کوتاه از انتخاب شهردار به اشتباه خود پی برده و  از « بی عملی»وی در جلسات غیر رسمی خود شکایت داشته است.

در چنین شرایطی  از  اعضای شورای شهر تهران انتظار می رفت تا  به رسم امانتداری و در مقام پاسخ به اعتماد مردم تهران ، شهردار را مورد استیضاح و حتی عزل قرار می دادند.

با وجود این در کمال تعجب، شاهد مقاومتی کشدار و سؤال برانگیز  در قبول استعفای شهردار  تهران آن هم با وجود اعلام عذر بیماری از سوی خود ایشان  بودیم که جز لجاجت جناحی بر سر انتخابی از آغاز نادرست یا تلاش برای مظلوم نمایی ،فرافکنی و قهرمان سازی، برداشتی از آن متصور نیست.

جالب آن  که شهردار تهران از پیش از عید نوروز،  اذعان داشته بود علاوه بر بیماری قبلی که دلیل استعفای وی در دولت یازدهم بوده، به بیماری سخت جدیدی مبتلاست و ادامه کار خود را خیانت در امانت  مردم تهران می داند، اما شورا به جای قبول گفته صریح وی و انتخاب شهرداری باانگیزه ، خوشفکر و فعال، در نخستین جلسه امسال بر  امکان وقوع این خیانت صحه گذاشت!

در واقع سناریوی اصرار از نجفی و انکار از شورا  در مقوله استعفا،   تصویری از تلاش برای قهرمان سازی از نجفی را نشان داد.

نجفی به هزار زبان می گفت بیمار است ، اما شورای شهر  به جای نگرانی از سرنوشت مدیریت شهری، دغدغه حزب و جناح سیاسی خود را  در سر می پروراند و اصرار داشت بگوید استعفای نجفی،  نه ناشی از بیماری که معلول فشارهای جناح مقابل و نشان قهرمانی اوست!
گویی شورای شهر تهران نمی دانست که اولا قهرمان پروری در  بدنه جناحی که ادعای ظاهری سران آن، تکیه بر سرمایه اجتماعی و پرهیز  از  کاریزماسازی تصنعی است، به سرخوردگی و بی اعتمادی می انجامد.

ثانیا با ادامه این روند، مردم تهران با پشت سر  داشتن تجربه تاریخی شورای اول، به سرعت به انگیزه های غیر کاری و تقلیل گرایانه شورای پنجم ( که متأسفانه درجهت تنزل  این نهاد  به حزبی سیاسی است ) پی می برند و از آن روی بر می گردانند.

افکار عمومی در شورای شهر اول نشان داد که تعارفی با منتخبان خود ندارد  و هم انتخاب  و هم عملکرد شهردار را معیار  قضاوت درباره رفتار شورای شهر و درستی یا نادرستی رأی خود  به آنان قلمداد می کند. مردم  از شورا انتظار عملگرایی و خدمت بی وقفه  در قبال گشودن کلاف درهم مشکلات تهران و تسهیل زندگی شهری خود را دارند، نه قهرمان سازی  یا مظلوم نمایی سیاسی.

انتخاب  شهردار همیشه مستعفی،  اشتباه آغازین شورای شهر بود که بومرنگ  هزینه های آن  به خود شورا بازگشت و تصویر  اولیه شورای پنجم را  که در آغاز از شورای شهر اول ، به مراتب معقول تر می نمود،  رفته رفته به آن  سابقه ناموفق  شبیه و شبیه تر کرد.

شورای پنجم البته از گذشته گرایی  و تخریب قالیباف  نیز طرفی  نبست؛ زیرا شهردار اسبق به رغم همه انتقادات و اتهامات  این شورا، کارنامه ای عینی و مجسم در شهر داشت و آنچه ساخته و بنا نهاده  بود، نقد زنده عملکرد نوآمدگان می نمود.

از دیگر سو، فرافکنی و ارجاع هزینه استعفا به جناح رقیب و نهادهای درون  نظام نیز  به باور  مردم نیامد که شهردار ، کارنامه ای سراسر استعفا در قفا داشت.

اکنون نجفی رفته است و جز  گذاشتن بار انتصاب هایی بسیار روی  دست شهردار بعد  و ایراد اتهام هایی فراوان به شهردار قبل ، کارنامه گویایی از او و شورای پنجم  در دست نیست.

از سویی با رفتن نجفی، زنگ خطر برای ته مانده  اعتبار  شورای شهر تهران بلندتر به صدا در آمده است؛ شورایی که ممکن است در انتخاب شهردار جدید نیز به جای توجه به شاخص هایی چون کارآمدی، نوگرایی و سختکوشی، اعتماد مردم تهران را با تأمین خواست پدرخوانده های سیاسی  خود به معاوضه بنشیند؛ اعتمادی که بسیار  زود از دست رفته و بسیار دیر به دست خواهد آمد.